Jestem zmęczona, oni ciągle coś ode mnie chcą! Znasz to? To przeczytaj

Mamą być…

Za chwilę minie 7 lat odkąd zostałam mamą. Nigdy wcześniej nie zdawałam sobie sprawy z tego, że wraz z narodzinami córki rozpocznę pełną nieoczekiwanych zwrotów akcji przygodę, która dostarczy tylu ekstremalnych emocji. Nie oszukujmy się, ich gama jest szeroka jak równik. Mieści się tam po prostu wszystko – od miłości, zachwytu, dumy, szczęścia, troski, po złość i wściekłość. Jedno uczucie jest zaś stałe i niezmienne – zmęczenie. Odnoszę wrażenie, że przez ostatnich 7 lat, w trakcie których pojawił się na świecie także syn, o rodzajach zmęczenia wiem tyle, ile Forrest Gump o deszczu w Wietnamie.

Lepiej nie będzie

Po narodzinach myślałam, że to minie, że się przyzwyczaję, że jak zacznie przesypiać noce, jak wyjdą zęby, będzie lżej. Potem wróciłam do pracy i bywały jeszcze trudniejsze momenty. Później na świecie pojawił się syn, więc myślałam, że to dlatego, że jest ich dwoje. Jak będą starsi, zaczną mówić, bawić się ze sobą, będzie inaczej – mówili. Rzeczywiście jest. Są dość samodzielni, odpowiedzialni i grzeczni, jestem z nich bardzo dumna.

A jednak… 90% wypowiadanych zdań zaczyna się od słowa – mamoooo, a ja wciąż: jestem zmęczona – wypowiadam prawie każdego dnia. Odkąd to sobie uświadomiłam dręczy mnie pytanie – czy to normalne? Wydaje się, że jestem pozytywnie nastawioną do świata, wesołą osobą, a tu może jednak smerf Maruda? Może ja po prostu nie umiem być mamą skoro mnie to tak ciągle męczy?

Wszystko jest więcej i bardziej

Serio, nie dawało mi to spokoju. Rzeczywiście trzeba przyznać, że macierzyństwo mnie emocjonalnie zaskoczyło. Wszystko jest więcej i bardziej. Miłość do dziecka jest większa niż sobie ją wyobrażałam, troszczę się też bardziej niż zakładałam. Szczęście po usłyszeniu: Mamo kocham Cię, jest zupełnie niepojęte w swym rozmiarze. Większe są także wątpliwości i dylematy, czy właściwie je wychowuję, czy skutecznie przekażę im wszystkie najważniejsze wartości, czy dobrze reaguję w kryzysowych sytuacjach itd. Częściej i chętniej rezygnuję z własnych potrzeb niż przypuszczałam. Nigdy nie sądziłam też, że dzięki dzieciom tak wiele się o sobie dowiem, że to dzięki nim tak bardzo ukształtuje się moja osobowość. Zaskoczyło mnie też to okropne, dręczące już chyba bardziej moją psychikę niż fizyczność – zmęczenie.

Popraw koronę i…

Pewnego dnia, gdy po powrocie męża z kolejnego służbowego wyjazdu opadając na kanapę, wypowiedziałam swoją mantrę: jestem zmęczona, oni ciągle coś ode mnie chcą! Wtedy automatycznie odpowiedział: bo jesteś dla nich najważniejsza. Niby oczywiste a mnie jakby olśniło. Pomyślałam o swojej mamie i o tym, jak wciąż bardzo jej potrzebuję. Powoli zaczęłam inaczej patrzeć na swoje zmęczenie aż dokonałam odkrycia.

Zdałam sobie sprawę, że to nie jest kwestia bycia rodzicem i to nie jest etap przejściowy. Nie męczą mnie dzieci ani bycie mamą, ani łączenie wychowania z pracowaniem. Tak wygląda dorosłe, odpowiedzialne życie – ono po prostu męczy! Przecież bez względu na ilość posiadanych dzieci, wiek, płeć – każdy bywa zmęczony i przed każdym życie stawia mniejsze i większe wyzwania.

Dziś widzę zmęczenie jako znak tego, że żyjemy, że dajemy światu, rodzinie, pracy z siebie dokładnie tyle, na ile nas stać. Innymi słowy – że dobrze wypełniamy swoje role. Nie wiem jak Wam, ale mi teraz znacznie łatwiej podnieść koronę i ruszać dalej 🙂

Powodzenia każdego dnia!

A może zainteresują Cię także:

Jak wprowadzić równowagę między życiem rodzinnym a zawodowym?

Przemoc w związku. Jak ją rozpoznać?

Jak zapanować nad swoim gniewem?

Klatka zwana supermatka

Zdjęcie: Pixabay.com