Czekałam na dziecko 10 lat i zapomniałam o sobie – list od Anny

Długa walka o dziecko

Najpierw nauka – dużo nauki. Liceum, studia. Wyjazd z małego miasteczka do dużego miasta. Na studiach chłopak, para, ślub. Praca, dziecko… Tak miało być.

A jak było?

Problemy zaczęły się wtedy, gdy w tej klasycznej układance pojawił się pomysł na dziecko. Najpierw z dystansem, nie do końca pewna, czy to mój pomysł. W sumie – opierałam się. Przekładałam. Bo pierwsza praca, stres, rozwój… Ale też podeszliśmy z mężem do sprawy projektowo – a więc na początek kompleksowe badania. No i u mnie problem. Cysta. Nic wielkiego – „Przeleczymy kilka miesięcy i możecie Państwo się starać dalej”. Tak mówił pierwszy, drugi i trzeci lekarz.

Za każdym razem przerwa między kuracjami hormonalnymi nie wynosiła mniej niż 2 – 3 miesiące. Minęły 3 lata. I zupełnie siebie nie poznawałam. Hormony zamieniły mnie w demona. Nie kontrolowałam swoich emocji, byłam chodzącą bombą. A przede wszystkim – ogromnie siebie nie lubiłam. Z dnia na dzień coraz bardziej.

Projekt – dziecko

Stałam się nieistotnym tłem. Okazało się, że w chwili, gdy dziecko stało się takim wyzwaniem, za szybą, za rzeką – to zafiksowałam się na nie. Odłożyłam na bok wszelkie decyzje. Praca stała się narzędziem do celu – dawała pieniądze na dalsze leczenie, na wychowanie dziecka. I z dnia na dzień, to co robiłam – w takim pośpiechu, tak przypadkowo, tak zorientowane na pieniądze – przestało sprawiać mi jakąkolwiek przyjemność. Kolejne prace. Firma, kolejne zlecenia. Przypadek. Zero planu i pomysłu na siebie.

Zatraciłam się w tej mechanicznej pracy. Zapomniałam, że istnieje coś takiego jak hobby, przyjemność, sport – dla własnej przyjemności. Wszystko było podporządkowane projektowi DZIECKO. Nie do przecenienia była presja otoczenia – cóż z tego, że w dobrej wierze. Krzywdzili, bo dopytywali, czy już, bo doradzali… Ci, którzy wiedzieli. Dla innych – co często wychodziło po długim czasie – była wysoko uniesiona garda. To nasz wybór i już.

Kiedy po latach rozmawiałam z bratową, opisując jej co przeszłam, była zdziwiona. Była pewna, że my nie chcieliśmy mieć dziecka z wyboru. A ja nie mogłam zrozumieć, jak nie zauważała naszych smutnych spojrzeń skierowanych na bratanice i bratanków… Z czasem zaczęliśmy się separować od ludzi z dziećmi.

Przeczytaj też historię Sylwii – Pracoholiczka, która chce zostać mamą

Jak to się stało, że nie zwariowaliśmy?

Nie pojmuję tego. Ale przyszło kilka życzliwych zbiegów okoliczności. Choć pewnie nie wszyscy tak to ocenią. Lata terapii, psychicznej presji, moich zmian charakteru odcisnęły się boleśnie na naszym małżeństwie. Nie mogliśmy na siebie często patrzeć, a co dopiero starać się o dziecko…

Gdy doszły problemy męża z jakością nasienia, opadły nam ręce. Szanse na dziecko malały coraz bardziej. In vitro albo adopcja. Moja kariera – choć tak naprawdę jej nie było – nie dawała takich zarobków, żeby do in vitro się przymierzyć, bez opcji zadłużenia na długi czas. Ale tak – braliśmy to pod uwagę. Choć lekarze coraz częściej sugerowali, że problem ma podłoże psychiczne.

Na koniec tej męki – mądry, doświadczony, a co najważniejsze – zaprzyjaźniony lekarz w innej części Polski – podjął decyzję o zoperowaniu cysty. Na ostatni dzwonek. Uratował jajnik, choć niewiele go zostało. Dowiedziałam się też, że drugi jajnik jest „leniwy”.

Korespondencyjnie nie zrobimy dziecka

Potrzebowaliśmy oboje dużej zmiany. I wysłuchano nas. Choć pewnie nie tak to sobie wyobrażaliśmy. Mąż dostał pracę za granicą. Na 2 lata. Co robić? Korespondencyjnie nie zrobimy dziecka… Ale to był taki punkt, w którym ta decyzja nagle okazała się zbawienna. 2 lata rozłąki, „widzenia” raz na miesiąc. Masakra. Zatem najpierw w domu kot – bo do pustego domu nie wracam – a potem pożegnanie na lotnisku.

Po miesiącu jego powrót i upojne powitanie. A miesiąc później dwie kreski na teście! Kolejne dwa miesiące później usunięcie martwej ciąży… A kolejne 2 miesiące później lekarz mówi, że mamy zielone światło. I znowu pojawiły się szanse na dziecko. I potem znowu przez 4 miesiące staramy się i staramy.

Pomysł na siebie

Aż nagle powiedzieliśmy dość! Bo ile można. Cieszmy się z tego co mamy. Ja w Polsce dzięki tej rozłące poczułam, że mogę, umiem żyć i mieszkać sama. Zaczęłam się na nowo odkrywać. Poszukiwałam nowych pomysłów na siebie. Powinnam to była zrobić na samym początku. Jak mogłam pomyśleć, że to dobry pomysł, aby ładować w taki bałagan dziecko? I co najważniejsze dla nas – seks odciążony obowiązkowym zapłodnieniem, stał się nagle bardzo inspirujący.

Pół roku później pojawił się nasz Synek

Było to coś tak abstrakcyjnego, że długo nie wiedziałam, jak to ogarnąć. Próbowałam projektowo. I dobrze mi szło. Do porodu. A potem – kosmiczna zjeżdżalnia. Powikłania poporodowe, pół roku bez snu… Znacie to pewnie, nie ma sensu się rozpisywać.

Problemy z firmą, brak pieniędzy. I dziecko zamiast radości stało się dodatkowym zadaniem. Musiało minąć parę lat, moje 2 lata terapii, kiedy myślałam, że właśnie zaczynam chorować na depresję – jak moja mama – żebym naprawdę ponad życie pokochała swoje dziecko.

Czy miałam depresję poporodową? Być może. Gdy patrzę te 10 lat wstecz, to widzę, że moimi decyzjami rządził przypadek, presja społeczna. Rzuciłam wszystko w oczekiwaniu na coś, co ostatecznie było poza moją kontrolą.

Dzisiaj, gdy moje dziecko robi się coraz większe, zauważam, że mam sporo luk. Chciałabym mu pokazywać piękno i bogactwo świata, ale jak mam to robić, gdy sama nie poznałam go dogłębnie? Próbuję nadgonić stracony czas i szukam siebie, aby pokazać wszystko mojemu dziecku. Dzisiaj wiem to, czego nie wiedziałam 10 lat temu.

Posłuchaj mnie Mamo?

Czy czuję się kompetentna do takich rad? Raczej nie. Każdy przechodzi ścieżkę swojego życia sam. Choć czasami pomaga uświadomienie sobie, że ostatecznie na jej końcu – czy to jest praca, rodzina, zdrowie – jesteśmy niezmiennie sami postawieni wobec dokonanych przez nas wyborów.

Jeżeli my nie mamy z tego co robimy radości. Jeżeli nie lubimy siebie, budzimy się codziennie ze zdziwieniem i pytaniem po co to wszystko – to po prostu jesteśmy nieszczęśliwi. I nikt nam nie będzie stawiać pomników.

Pamiętacie, komu stawia się pomniki? Czy tym ludziom robi to różnice, czy go mają czy nie? Nie, to jest ważne dla żywych. Natomiast dla tych co odeszli, mogło mieć znaczenie, czy robili w życiu to, do czego czuli „miętę” i zapał.

Anna

Zdjęcie: Pixabay.com